کسی نمی شنود ما را

و ما چه کنیم .؟
ما که صد نقطه در قلب و مغزمان را به آتش کشیدیم،
و اسلحه های فرضی را یکی یکی روی پیشانیمان شلیک کردیم،
باتوم شدیم و در فرق سرمان فرو رفتیم،
تا پایمان میل به خیابان ها و خودسوزی و دگرسوزی نکند،
ما چه کنیم؟
ما که سال هاست به امید روز خوبی که خواهد رسید هستیم.
مایی که حتی آن روز خوب را در تخیل خود هم نمی بینیم.
مایی که دیگر امید به هیچ کسی نداریم چه کنیم؟ مایی که سال هاست همچون خس و غبار در زمان محو می شویم، چه کنیم؟
ما که تنمان پر است از زخم های خانگی، چه کنیم؟ ما که جز در خانه مان آرام نمی گیریم چه کنیم؟ ما که جایی و پایی برای رفتن نداریم چه کنیم؟ ما که خسته ایم چه کنیم؟